Το έτος 1935 αναλογούσαν 28,16 γεννήσεις στους 1000 κατοίκους, ενώ το 2005 αναλογούν μόλις 09,69. Γι` αυτό ακριβώς είχε συσταθεί την προηγούμενη δεκαετία και η περίφημη διακομματική επιτροπή της Βουλής που, αφού μελέτησε και κατέγραψε το πρόβλημα, υπέβαλε σχετικές προτάσεις, που, δυστυχώς, κατά το πλείστον αγνοήθηκαν. Αλλά και πολλοί φορείς και μεμονωμένοι πολίτες ασχολούνται με το θέμα και υπάρχουν ανοιχτοί οι προβληματισμοί.
Ωστόσο φαίνεται ότι η συζήτηση γίνεται ως επί το πλείστον με την απουσία της γυναίκας. Γι` αυτό πάρα πολύ συχνά ακούγονται προτροπές και επιχειρήματα που όχι απλώς δεν την αγγίζουν, αλλά την προσβάλλουν και την εκνευρίζουν κιόλας. Διότι δεν θα πεισθεί η γυναίκα να φέρει παιδιά στον κόσμο με το επιχείρημα ότι «χρειαζόμαστε στρατιώτες» ή ότι «πρέπει να σώσουμε τα ασφαλιστικά ταμεία». Βεβαίως και στρατιώτες θα έχουμε και τα ασφαλιστικά ταμεία θα βοηθηθούν, όταν γεννηθούν παιδιά, αλλά θα προκύψει ως συνέπεια, ως αποτέλεσμα όχι ως αιτία, κάτι τέτοιο δεν χωράει στα μητρικά όνειρα. Ούτε πάλι η αντιμετώπισή της ως παιδοποιητικής μηχανής την κολακεύει ιδιαίτερα.
Θεωρούν πολλοί ότι το δημογραφικό είναι οικονομικό κυρίως θέμα. Αν όμως η κύρια αιτία για την αποφυγή της απόκτησης παιδιών ήταν η έλλειψη επαρκούς εισοδήματος τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά και οι ευπορότερες τάξεις θα είχαν περισσότερα παιδιά ...; Ξεχνούν ότι τα παιδιά από συνειδητοποιημένους γονιούς έρχονται ως καρπός και ως επιστέγασμα του περισσεύματος της αγάπης και με κάθε παιδί που γεννιέται αυτή η αγάπη αυξάνεται και βαθαίνει. Θεωρείται από πολλούς ότι η απόκτηση του πρώτου και του δεύτερου παιδιού συμβάλλουν απλώς στην αυτοεπιβεβαίωση του ζευγαριού, καλύπτουν την ανάγκη να «σταθεί» το ζευγάρι μέσα στην κοινωνία και δίνουν διέξοδο στα συναισθήματα. Ενώ τα παιδιά που γεννιούνται μετά το δεύτερο είναι τα παιδιά του ξεχειλίσματος της αγάπης. Τα πρώτα είναι παιδιά της ανάγκης μάλλον, τα κατοπινά παιδιά της αγάπης.Μόνο που η αγάπη δεν έχει όρια. Όσο προσφέρεται, δεν μειώνεται, πολλαπλασιάζεται. Γι` αυτό ίσως συναντά κανείς μητέρες με πολλά παιδιά, επομένως πολλά προβλήματα, και όμως αντικρίζει και θαυμάζει την ιλαρότητα, την ηρεμία, την πληρότητα.
Η γυναίκα λοιπόν πρέπει να βοηθηθεί, αν θέλουμε να εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε ως έθνος, αυτή πρέπει να ενισχυθεί, γιατί η δική της καρδιά κινδυνεύει να αλωθεί από αλλότριους σκοπούς και ήθη. Υπάρχει ευγενέστερο όραμα, ευγενέστερη επιθυμία από το να υπηρετείς τη Ζωή; Και ποια γυναίκα - όσο και αν το απωθεί μερικές φορές επηρεασμένη από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα - δε λαχταρά να ζήσει τη γλυκιά αγωνία της εγκυμοσύνης, τη μαγεία του τοκετού, τη συγκίνηση του θηλασμού, την ευλογημένη περιπέτεια της ανατροφής των παιδιών;
Δυστυχώς, όχι απλώς δεν βοηθείται αλλά και υπονομεύεται αυτός ο ρόλος της με πάρα πολλούς τρόπους Παρουσιάζεται π.χ. μόνο ως κατάκτηση και επιτυχία η έξοδος της γυναίκας στην αγορά εργασίας και ότι τάχα με αυτόν τον τρόπο έγινε ισότιμη με τον άνδρα. Αγνοείται ότι από αυτή την ιστορία ωφελούνται κυρίως οι διάφορες πολυεθνικές επιχειρήσεις, που θέλουν να υπάρχει υπερπροσφορά εργατικών χεριών, για να μπορούν να κρατούν χαμηλά τα ημερομίσθια.
Να βοηθηθεί λοιπόν. Εδώ δεν θα ασχοληθούμε με τα οικονομικά λεγόμενα κίνητρα Ούτε και είναι κίνητρα για να είμαστε ειλικρινείς. Αποτελούν χρέος της πολιτείας, τα οφείλει. Ποιος εργαζόμενος δεν θέλει να αμείβεται; Ποιος εργαζόμενος όμως έχει περισσότερες εργατοώρες από τη μητέρα; Και όσα κίνητρα θεσμοθετήθηκαν απέδωσαν ανάλογους καρπούς (οικογενειακά επιδόματα, διορισμοί στο Δημόσιο κ.λ.π.) Δεν αρκούν όμως αυτά, γιατί δεν είναι εύκολο να ανατρέφεις παιδιά στη σημερινή μεταμοντέρνα κοινωνία που μετράει τα πάντα με το μέτρο του συμφέροντος και του κέρδους και κριτήριο την ήσσονα προσπάθεια, ενώ τα Μ.Μ.Ε. ασκούν κρυφά και φανερά αντιοικογενειακή προπαγάνδα και υπονομεύουν την υγιή παραδοσιακή οικογένεια. Αυτή που είχε πολλούς τρόπους και εναλλακτικές προτάσεις αγωγής, για να απορροφά τους κραδασμούς των ψυχών που δημιουργούνται από τα προβλήματα των ασθενειών, της ηλικίας, των ποικίλων δυσκολιών.
Γι` αυτό χρέος του καθενός μας είναι, όχι μόνο της πολιτείας, ηθικά πρώτα να ενισχύσουμε και να συμπαρασταθούμε στις σύγχρονες ελληνίδες που θέλουν να προσφέρουν υγιείς πολίτες στην κοινωνία μας. Αυτό μπορεί ο καθένας να το κάνει, άλλωστε είναι ανέξοδο. Έχει ο Θεός, παιδί μου, μη στενοχωριέσαι για το αύριο, είπε μια σεβαστή πολύπειρη γερόντισσα σε μια μικρομάνα, που αγωνιούσε για το παιδί της, και έλαμψαν από ελπίδα τα μάτια της νεαρής μητέρας.
Το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μας είναι, παιδί μου, ότι «μείναμε» στα δύο παιδιά. Μην το κάνετε εσείς. Δεν θα βρείτε γονείς που μετάνιωσαν για τα παιδιά που έφεραν στον κόσμο, αλλά θα βρείτε πολλούς σαν και μας που μελαγχολούν τώρα μέσα στο άδειο σπίτι και τις άδειες αγκαλιές, ομολογούν πολλοί, ειλικρινείς με τον εαυτό τους, και ενισχύουν τα νεαρά ζευγάρια που λιποψυχούν μπροστά στους ψιλοπυρετούς και τα μικροπροβλήματα.
Να ανεχθούμε ύστερα τη γκρίνια και τις φωνές των παιδιών. Μπορεί να αναλογιστεί κανείς πόσο μεγάλη δοκιμασία είναι να βρει σπίτι, για να ενοικιάσει η πολυμελής οικογένεια λόγω της αρνητικής προκατάληψης που υπάρχει στην κοινωνία μας! Φοβούνται πολλοί μη χάσουν την ησυχία τους, μη χάσουν την τάξη αν δώσουν το σπίτι τους σε οικογένεια με παιδιά! Ξεχνούν ότι η απόλυτη τάξη και η αδιατάρακτη ησυχία υπάρχουν μόνο στα νεκροταφεία αλλά και εκεί ακόμα όχι πάντα ...;
Κυρίως όμως, όσο εξαρτάται από τον καθένα μας, να συνδράμουμε να συγκροτηθούν γερά, πνευματικά θεμελιωμένες οικογένειες
Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Μας χρειάζονται αυτοί που θα διασώσουν το περιβάλλον, που θα θεραπεύσουν τον καρκίνο, που θα βρουν τρόπους να μη ποτίζουμε κάθε μέρα την άσφαλτο με το αίμα .μας. Αυτοί θα προέλθουν από τα παιδιά που ενισχύσαμε τις μητέρες τους να τα φέρουν στον κόσμο, που ανεχθήκαμε τις φωνές και τις σκανταλιές τους, που αγάπησαν τον άνθρωπο γιατί βρήκαν σε μας ΑΓΑΠΗ ...;
Ας φαίνονται δύσκολα τα πράγματα με το δημογραφικό. Ο λαός μας έχει το λήμμα που πορεύεται με υψηλά κριτήρια, που διασώζει τις πνευματικές δυνάμεις της φυλής και συνεχίζει την παράδοση των πολυμελών οικογενειών, των Κολοκοτρωναίων, των Μελάδων των Καραβοκυραίων. Υπάρχει ακόμα μαγιά. Το Γένος μας συνεχίζει την Ιστορία του.
Πηγή:http://www.pame.gr/
Η δημογραφική παγίδα της κρίσης
Η Ελλάδα έχει δημογραφικό πρόβλημα εδώ και χρόνια – ο πληθυσμός γερνάει και δεν γεννιούνται αρκετά παιδιά ώστε να υπάρχουν αρκετοί εργαζόμενοι για να καλύπτουν τις ανάγκες όλων των κατοίκων της χώρας. Με την κρίση το πρόβλημα επιδεινώνεται. Περισσότεροι εργαζόμενοι από τους αναμενόμενους συνταξιοδοτούνται, ενώ η ανεργία αυξάνεται· περισσότεροι Ελληνες μεταναστεύουν, ενώ μετανάστες που βρίσκονταν εδώ είτε επιστρέφουν στην πατρίδα τους είτε αναζητούν την τύχη τους αλλού. Ενώ τα τελευταία χρόνια ο πληθυσμός της Ελλάδας αυξανόταν χάρη στους μετανάστες (και όχι στις γεννήσεις), το 2012 ο πληθυσμός μειώθηκε, επειδή οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις και περισσότεροι έφυγαν από όσους ήρθαν στη χώρα. Η Ελλάδα βρίσκεται παγιδευμένη μεταξύ πολιτικών λιτότητας που απαιτούνται για την επιβίωσή της σήμερα, και της ανάγκης μέτρων που θα στηρίξουν τη γεννητικότητα και θα εξασφαλίσουν το μέλλον της.
Η Ευρωπαϊκή Ενωση των 28 χωρών παρουσιάζει δημογραφική σταθερότητα. Μελέτη της Eurostat που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη δείχνει ότι την 1η Ιανουαρίου 2013, ο πληθυσμός ήταν 505,7 εκατ., από 504,6 εκατ. ένα χρόνο νωρίτερα. Αυτό οφείλεται σε 200.000 περισσότερες γεννήσεις από τους θανάτους και από την είσοδο 900.000 μεταναστών. Στην Ελλάδα, ο πληθυσμός μειώθηκε στα 11.062.500 άτομα, από 11.123.000 το 2012, με τους θανάτους να ξεπερνούν τις γεννήσεις κατά 16.300 και η έξοδος ανθρώπων να ξεπερνάει την είσοδο κατά 44.200. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία είδαν και αυτές περισσότερους να φεύγουν από το να έρχονται. Σε προηγούμενα χρόνια, στους μετανάστες οφειλόταν η αύξηση του πληθυσμού στην Ελλάδα.
Εδώ και χρόνια η Ε.Ε. ανησυχεί για την υπογεννητικότητα. Μεταξύ μέτρων που έχουν προταθεί είναι να προσφέρεται στήριξη σε γονείς, κυρίως όσον αφορά σχολεία και παιδικούς σταθμούς, και να αλλάξει το καθεστώς εργασίας ώστε και οι δύο γονείς να μπορούν να ασχολούνται με τα παιδιά και να συμμετέχουν στη διά βίου εκπαίδευση. Αυτές οι σκέψεις, όμως, ισοπεδώνονται από την οικονομική κρίση. Στην Ελλάδα είδαμε τα πράγματα να χειροτερεύουν ραγδαίως – όχι μόνο δεν παρουσιάζονται περισσότερες παροχές ώστε να στηρίζεται η οικογένεια, αλλά το 28% του πληθυσμού είναι άνεργο, οι φόροι αυξάνονται, ενώ μισθοί, επιδόματα και καταθέσεις εξανεμίζονται. Πέρα από τους 1,4 εκατ. ανέργους, έχουμε και 2,7 εκατ. συνταξιούχους. Πόσοι μπορούν να μεγαλώσουν παιδιά όπως θα ήθελαν;
Είμαστε εγκλωβισμένοι. Οσο απομακρύνονται άνθρωποι από την αγορά εργασίας, τόσο μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ θα απαιτείται για κοινωνικές δαπάνες, στερώντας τη χώρα από χρήματα για επενδύσεις και παραγωγικότητα. Οσο μειώνονται τα διαθέσιμα χρήματα των πολιτών, θα μειώνεται ακόμη περισσότερο η κατανάλωση. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι απίθανο να αυξηθούν οι γεννήσεις. Στην Ελλάδα ο δείκτης γονιμότητας (ο μέσος όρος παιδιών για κάθε γυναίκα), ήταν 1,4 το 2010, κάτω από τον μέσο όρο της Ε.Ε. (1,5), και πολύ κάτω από το 2,1 που χρειάζεται για να σταθεροποιηθεί ο πληθυσμός χωρίς μετανάστευση. Είναι εντυπωσιακό ότι ο δείκτης στην Ελλάδα έπεσε κάτω από 2,1 το 1981 και συνέχισε να πέφτει. Πιθανώς η ευημερία που ακολούθησε την ένταξη στην Ε.Ε. συνέβαλε σε αυτό, ενώ τώρα η ανασφάλεια και η οικονομική δυσπραγία υπονομεύουν ακόμη περισσότερα τις γεννήσεις.
Οι προβλέψεις της Ε.Ε. είναι ότι το 2050 το 58,8% του ελληνικού πληθυσμού θα είναι άνω των 65 (πίσω μόνο από την Ισπανία και την Ιταλία). Ηδη λιγότεροι εργάζονται απ’ όσους δεν εργάζονται, και αν σκεφθούμε ότι τα ασφαλιστικά Ταμεία παρουσιάζουν έλλειμμα της τάξεως των 802 εκατ. ευρώ για το 2013 και 2014, τότε το αδιέξοδο είναι φανερό από τώρα. Οσο χάνονται θέσεις εργασίας και μειώνονται εισοδήματα για να περιοριστούν οι δαπάνες, τόσο μειώνονται οι εισφορές στο κράτος και στα Ταμεία, ενώ αυξάνονται οι ανάγκες για κοινωνικές παροχές.
Στην Ελλάδα της κρίσης, όπου προτεραιότητα είναι η λιτότητα, το πρόβλημα της υπογεννητικότητας παραπέμπεται στο μέλλον. Η πραγματικότητα, όμως, είναι αμείλικτη: σε μερικά χρόνια δεν θα υπάρχουν αρκετοί Ελληνες για να επιβιώσουμε σαν εθνικό κράτος. Ή θα πάρουμε γενναία μέτρα στήριξης της γεννητικότητας, σε επίπεδο εθνικό και ευρωπαϊκό, ή θα πρέπει να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι θα επιζήσουμε μόνο ως μέρος μιας μεγαλύτερης πολιτικής οντότητας. Και για αυτό τον λόγο είναι απαραίτητο να αναζητούμε λύσεις μέσω της Ευρώπης.
Πηγή:http://www.kathimerini.gr/
Η κρίση αυξάνει το δημογραφικό πρόβλημα στην Ελλάδα
Τρεις μητέρες θηλάζουν τα βρέφη τους, τρία μωρά κοιμούνται: στο μαιευτήριο Λητώ ο χρόνος δεν κυλάει βιαστικά. Πολλά κρεβάτια είναι κενά σε μια χώρα όπου οι γεννήσεις έχουν μειωθεί κατακόρυφα λόγω της σοβαρής οικονομικής κρίσης.
“Τα επιδόματα έχουν περικοπεί, το κόστος ζωής έχει εκτιναχθεί στα ύψη, οι μισθοί μειώνονται και υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα” εξηγεί ο Λεωνίδας Παπαδόπουλος, διευθυντής του μεγάλου μαιευτηρίου στην πρωτεύουσα.
“Τα ζευγάρια πλέον σκέφτονται δύο φορές, ακόμη και πριν κάνουν το πρώτο παιδί (...) πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον 10.000 λιγότερες γεννήσεις και φέτος” σύμφωνα με τις επίσημες εκτιμήσεις και τους ειδικούς.
Οι γεννήσεις έχουν μειωθεί από 118.000 το 2008 σε 101.000 το 2012, σύμφωνα με τον υπεύθυνο του μαιευτηρίου ο οποίος προβλέπει ότι “με αυτό το ποσοστό, η Ελλάδα θα συρρικνωθεί εμφανώς σε μερικά χρόνια."Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία (ΕΛΣΤΑΤ), η χώρα πάσχει από δημογραφικό έλλειμμα, τουλάχιστον τόσο σοβαρό όσο οι τρύπες στα δημόσια οικονομικά της.
Το ποσοστό γονιμότητας μειώθηκε από 2,33 παιδιά ανά γυναίκα το 1975 σε 1,4 το 2011, τη στιγμή που ένα ποσοστό 2,07 είναι απαραίτητο για να ανανεώνεται ο πληθυσμός.
Αυτό θα μπορούσε να μειώσει τον ελληνικό πληθυσμό στα 9,7 εκατ. το 2050, έναντι 11.290.000 το 2012, σύμφωνα με τις προβλέψεις της ΕΛΣΤΑΤ.
Συγκριτικά, τα Ευρωπαϊκά ποσοστά σε χώρες όπως η Ιρλανδία και η Γαλλία για το 2012 είναι 2,05 και 2,01 παιδιά ανά γυναίκα.
Πηγή:http://www.e-go.gr/
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου