loading...

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

Καστελόριζο.

Όταν γίνεται λόγος για «άγονη γραμμή», εδώ ξεκινούν και τελειώνουν όλα. Το Καστελόριζο, ένα νησάκι στη νοτιοανατολική άκρη του Αιγαίου, δίπλα στα τουρκικά παράλια, φαίνεται να έχει κληρονομήσει τα καλύτερα από τους πολυάριθμους κατακτητές του και να τα συνδυάζει άψογα με την ελληνική αρχοντιά.
Περπάτησα στα ήσυχα σοκάκια γύρω από το λιμάνι, σάστισα μπροστά στα ανέγγιχτα από την τουριστική μάστιγα τοπία και μοιράστηκα στιγμές χαλάρωσης με τους φιλόξενους ακρίτες. Αν και το Καστελόριζο δεν έχει ακόμα καταφέρει να «κλέψει» λίγη από την αίγλη των υπόλοιπων Δωδεκανήσων, έχει αρχίσει να κερδίζει τις καρδιές των επισκεπτών. Το μυστικό του; Η ηρεμία και η απέραντη γαλήνη.
ΤΟ ΚΑΣΤΕΛΟΡΙΖΟΠερίπου μια μέρα χρειάστηκε το πλοίο από τον Πειραιά για να προσεγγίσει το Καστελόριζο. Μέχρι να αγκυροβολήσουμε στο λιμάνι, είχα μετανιώσει με την επιλογή μου να μην ταξιδέψω αεροπορικώς στη Ρόδο και να συνεχίσω από εκεί με το καραβάκι. Ωστόσο, η πρώτη εικόνα από το νησί έδιωξε αμέσως κάθε αρνητική σκέψη που είχα κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Όταν αντίκρισα την ομώνυμη πρωτεύουσα και ταυτόχρονα μοναδικό οικισμό του Καστελόριζου, αμφιθεατρικά χτισμένο γύρω από το λιμάνι, ένιωσα πως είχα μπροστά μου έναν προσεγμένο πίνακα ζωγραφικής. Παραδοσιακά αρχοντικά νεοκλασικού τύπου, διώροφα ή τριώροφα, σε διάφορους χρωματισμούς, απλώνονταν κατά μήκος της ακτογραμμής, ενώ πάνω τους δέσποζε επιβλητικός ο κόκκινος βράχος, γνωστός και ως Καστέλο Ρόσο, εξού και το τοπωνύμιο Καστελόριζο. Η παλαιότερη ονομασία του νησιού ήταν Μεγίστη –έτσι αποκαλείται και στις μέρες μας ο μοναδικός δήμος του. Στην κορυφή του βράχου έχουν απομείνει τα ερείπια του μεσαιωνικού κάστρου, γνωστού ως Κάστρο των Ιπποτών ή Κάστρο της Μεγίστης, μάρτυρας μιας άλλης εποχής.
ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΣΟΚΑΚΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΙΣΤΗΣ
Ύστερα από πολλές ώρες ύπνου και ξεκούρασης από το πολύωρο ταξίδι, ξεκίνησα τη μέρα μου με έναν περίπατο στις γειτονιές Πηγάδια και Χωράφια. Αφού πέρασα από το τζαμί που δεσπόζει μπροστά στο λιμάνι, άρχισα να ανηφορίζω προς το εσωτερικό του οικισμού. Παντού εγκαταλειμμένα σπίτια με περίτεχνα σκαλίσματα στις πόρτες, καλοφτιαγμένα ταβάνια και ξύλινα ή σιδερένια μπαλκόνια, να προδίδουν ότι αυτός ο τόπος, κάποτε έσφυζε από ζωή. Σήμερα, δυστυχώς, μόλις 300 κάτοικοι έχουν παραμείνει στο Καστελόριζο. Όπως πληροφορήθηκα, οι λοιποί έχουν μεταναστεύσει στη μακρινή Αυστραλία.
Θέλοντας  να πάρω μια ανάσα, κάθισα σε ένα παραδοσιακό καφενείο. Ο ιδιοκτήτης με κέρασε στραβά (τηγανητό μπακλαβά), μιλώντας μου ασταμάτητα για την ιστορία του νησιού, με ιδιαίτερη μνεία στους πολυάριθμους κατακτητές, Ιταλούς, Γάλλους, Τούρκους, Βενετούς, Ισπανούς, που γνώρισε το νησί λόγω της γεωγραφικής του θέσης. Έπειτα από τη χαλαρή βόλτα στα πλακόστρωτα δρομάκια της Χώρας, με τη γλυκιά γεύση ακόμα στο στόμα μου, αποφάσισα να ακολουθήσω το δρόμο προς το σημαντικότερο και αρχαιότερο μνημείο του Καστελόριζου, το Παλαιόκαστρο.
Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥΜε το αυτοκίνητο, κινήθηκα δυτικά και μετά από δύο περίπου χιλιόμετρα συνέχισα τη διαδρομή πεζή, αφού ο χωματόδρομος έδινε τη σκυτάλη σε ένα δύσβατο και ανηφορικό μονοπάτι. Η ιστορική αξία του Παλαιοκάστρου και η μοναδική αίσθηση ελευθερίας που ένιωσα μόλις έφτασα στην κορυφή του, πάνω στο βουνό Βίγλα, δικαίωσαν –και με το παραπάνω– την απόφασή μου να το επισκεφθώ. Η θέα στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου αλλά και στα τουρκικά παράλια μου έκοψε, κυριολεκτικά, την ανάσα. Η δωρική ακρόπολη του 3ου αιώνα π.Χ. υπήρξε ένας περιτειχισμένος οικισμός με αρκετά σπίτια και δεξαμενές, κυρίως κατά τη βυζαντινή εποχή και την Ιπποτοκρατία. Σήμερα, εκτός  από τμήματα των τειχών και έναν αρχαίο πύργο στο εσωτερικό του κάστρου, σώζονται, επίσης, αρκετά εκκλησάκια, διάσπαρτα στο λόφο και αρχιτεκτονικά μέλη αρχαίων οικοδομημάτων. Όταν ο ήλιος άρχισε να καίει τα πάντα γύρω μου, πήρα το δρόμο της επιστροφής, με τη λαχτάρα να ρίξω μια βουτιά!
ΠΑΡΑΛΙΕΣ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ
Αν και το Καστελόριζο, εξαιτίας των βραχωδών ακτών του, δεν έχει ιδανικές, για κολύμπι, παραλίες –το μπάνιο ενδείκνυται μόνο στα βραχάκια δίπλα στο λιμάνι και στον κολπίσκο Μανδράκι– οι επιλογές για μια αξέχαστη βουτιά κρύβονται αλλού. Το μόνο που χρειάζεται είναι διάθεση και μια βάρκα. Ευτυχώς, τα είχα και τα δύο! Με περιηγητή τον βαρκάρη, ξεκίνησε ο περίπλους του νησιού! Μέσα σε λίγα λεπτά, βρέθηκα να κολυμπώ στα γαλαζοπράσινα νερά της Γαλάζιας Σπηλιάς.
Το πανέμορφο αυτό σπήλαιο,  το μεγαλύτερο, ενάλιο της Ελλάδας,  με άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις και όχι αδίκως. Φανταστείτε μια θαλάσσια σπηλιά με πολύ χαμηλή είσοδο, που δεν σου επιτρέπει να διακρίνεις τον «πλούτο» που κρύβει. Όταν, όμως, εισέλθεις στο εσωτερικό, νομίζεις πως ονειρεύεσαι και δεν θες να ξυπνήσεις. Εδώ βρίσκουν καταφύγιο οι φώκιες μονάχους μονάχους  κι εδώ υπάρχει ένας εξαιρετικός σταλακτιτικός διάκοσμος, στοιχεία αρκετά για να μείνει αυτή η εμπειρία ανεξίτηλη στη μνήμη σας.
Με τις εικόνες της σπηλιάς να με συντροφεύουν, συνέχισα τη βαρκάδα κι έφτασα στο ακατοίκητο νησάκι της Ρω, δυτικά του λιμανιού, για μια τελευταία βουτιά, πριν ο ήλιος χαθεί. Στην κορυφή του δέσποζε ένα αρχαίο φρούριο και δίπλα το εκκλησάκι του Άγιου Γεωργίου. Η φήμη του οφείλεται στη μοναδική κάτοικό του μέχρι το 1982 Δέσποινα Αχλαδιώτη, γνωστή σε όλους ως Κυρά της Ρω. Η ίδια δεν εγκατέλειψε ποτέ τον τόπο όπου έζησε με τη μητέρα της και το σύζυγό της. Μετά το θάνατό του εξακολούθησε να μένει εκεί, για να υψώνει κάθε πρωί την ελληνική σημαία!
Η επιστροφή στο Καστελόριζο και στη νυχτερινή ζωή του –είχε περάσει πια η ώρα του δειλινού– δεν με απογοήτευσε καθόλου. Το αντίθετο, μάλιστα! Μακριά από θορυβώδη clubs και ξέφρενους ρυθμούς διασκέδασης –που έτσι κι αλλιώς δεν έχει το νησί– κάθισα σε ένα παραλιακό μπαράκι του λιμανιού και με ένα δροσιστικό ποτό στο χέρι, έμεινα να κοιτάζω τα κατάφωτα πια παράλια της Τουρκίας. Γυρίζοντας στο δωμάτιό μου με τις αναμνήσεις της ημέρας που πέρασε να ζωντανεύουν ξανά στο  μυαλό  απλώς σκέφτηκα ότι αν η απομόνωση ήταν «παράδεισος», θα είχε το όνομα Καστελόριζο!
Πηγήhttp://www.travelstyle.gr/:
loading...

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου

loading...