Πρόσφατα, μια από τις ιστοσελίδες της αριστεράς, δημοσιεύθηκε συνέντευξη με πρόσφυγες – λιποτάκτες της Συρίας. Η ερώτηση – και γενικότερα το άρθρο – είχε ως θέμα το λόγο για τον οποίο οι Σύριοι αυτοί προτίμησαν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους.
Η απάντηση είναι πως στη Συρία πολεμούν για τα συμφέροντα κάποιων αφεντικών, πολυεθνικών και των Αμερικανών. Δεν υπάρχει ιδεολογία και όλη αυτή η σφαγή που συντελείται, είναι ανούσια. Όταν θέλησαν να μιλήσουν, κινδύνεψε η ζωή τους από όλες τις παρατάξεις. Αναφέρεται πως κατάντησαν μαριονέτες και πως θα επιστρέψουν αργότερα για να φτιάξουν την πατρίδα τους, όπως θέλουν αυτοί. Το άρθρο κλείνει λέγοντας : «Αυτή είναι η δική μου κατάθεση σε όσους ρωτούν «γιατί δεν έμειναν να πολεμήσουν». Η απάντηση είναι απλή: γιατί υπάρχουν πόλεμοι δίχως νόημα. Ο πόλεμος αυτός είναι δίχως νόημα.»
Αλήθεια, τι έπρεπε να απαντήσουν οι Έλληνες στην Περσική εισβολή το 480 π.Χ. ; Ότι οι μόνοι που έχουν συμφέρον από αυτή τη νίκη είναι οι μεγαλοκτηματίες της Αθήνας, της Σπάρτης και άλλων Ελληνικών πόλεων-κρατών; Τότε δεν πολέμησαν και οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις; Το ίδιο δεν έγινε και με την παρηκμασμένη Βυζαντινή αυτοκρατορία κατά των Οθωμανών; Όλοι μαζί εναντίον ενός βάρβαρου δυνάστη, ενώθηκαν. Μήπως το 1821 πολέμησαν μόνο οι πλούσιοι; Φυσικά και όχι. Ακόμα και η Ψωροκώσταινα προσέφερε τον οβολό της για την ελευθερία του έθνους. Μήπως στους Βαλκανικούς πολέμους, στον Α΄ και Β΄ παγκ. πόλεμο οι πτωχοί αδιαφόρησαν; Οι μόνοι που φώναζαν κατά των «ιμπεριαλιστικών πολέμων» ήταν οι γνωστοί δοσίλογοι της αριστεράς που ονειρεύονταν τη διεθνή κομμούνα.
Όταν μιλάμε για πόλεμο, φυσικά αναφερόμαστε σε μια δυσάρεστη κατάσταση. Όμως στην ερώτηση αν πρέπει να πάρουμε τα όπλα και αν πρέπει να πολεμήσουμε η απάντηση είναι απλή: Δεν πολεμάμε για συμφέροντα πολυεθνικών και άλλων κρατών. Πολεμάμε για να προστατέψουμε τα ιδανικά μας, τη φυλή μας, τις οικίες μας, τους γονείς, τις γυναίκες, τα παιδιά μας, όλους όσους αγαπάμε και όλους όσους συμμερίζονται την αγάπη μας για αυτά τα ιδανικά και τις αξίες. Αυτό είναι το όραμα που ενέπνευσε τους υπερασπιστές της χώρας μας. Στον πόλεμο δεν πηγαίνει ποτέ κανείς για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα πλουσίων ή εταιριών. Πηγαίνει γιατί πρέπει να υπερασπισθεί την πατρίδα. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει η έννοια της Πατρίδας να έχει νόημα και περιεχόμενο, αυτό ακριβώς που μάχεται ο διεθνιστικός μαρξισμός.
Εξετάζοντας την προέλευση των πρόσφατων λαθροεισβολέων, οι οποίοι προφανέστατα δασκαλεμένοι, δηλώνουν «Σύριοι πρόσφυγες», εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι μόνο το ένα τρίτο από αυτούς κατάγονται από τη Συρία. Από αυτούς η συντριπτική πλειοψηφία είναι άντρες 20-40 ετών. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι δεν πρόκειται για «αμάχους» αλλά για «φυγόμαχους» ή αλλιώς λιποτάκτες. Πρόκειται για ανθρώπους που εγκαταλείπουν την «Πατρίδα», ακριβώς γιατί δεν την νιώθουν ως τέτοια. Το θέμα της εθνικής συνείδησης στον αραβικό κόσμο είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο και συνδέεται τόσο με το ισλάμ όσο και με την αποικιοκρατική πολιτική των μεγάλων δυνάμεων τον 190 και τον 20ο αιώνα.
Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία. Με τη φυγή το μόνο που καταφέρνουν, είναι να βρίσκουν μια ωραία αφορμή για να αποφύγουν το χρέος τους και φυσικά, μετά δεν υπάρχει πιθανότητα να γυρίσουν ώστε να δημιουργήσεις κάτι ωραίο στον τόπο από τον οποίο κατάγονται. Μετά είναι αργά. Άλλοι θα ελέγχουν τη χώρα τους, γιατί όταν αυτή τους είχε ανάγκη, προτίμησαν να την εγκαταλείψουν και να γίνουν λιποτάκτες και απάτριδες.
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου