Τροχαία εικονοστάσια.

Γράφει ο
Διονύσης Βίτσος
















Πηγή εικόνας φωτογραφίας εικονοστασίων.
Ανάμεσα στις πρωτιές που επαξίως κατακτήσαμε ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης, είναι κι εκείνη της πρώτης χώρας σε τροχαία. Ούτε λίγο, ούτε πολύ μέσα σε δέκα χρόνια στους ελληνικούς δρόμους ξεκληρίστηκε μια μεγάλη ελληνική πόλη. Ή με αριθμούς: Στη δεκαετία του 1990 είχαμε από τροχαία 37.100 νεκρούς και 472.600 τραυματίες, εκ των οποίων 63.500 σοβαρά. Προφανώς κάποιοι από τους τελευταίους τελεύτησαν επίσης. 

Για να είμαστε ακριβείς, η Ελλάδα, κατάφερε πέρσι να μειώσει τους θανάτους από τους 172 ανά εκατομμύριο πληθυσμού στους 130, δηλαδή σε ποσοστό 23%, την ίδια στιγμή που στο σύνολο των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η αντίστοιχη μείωση ήταν 36%. 

Στην Ελλάδα, η επικινδυνότητα των δρόμων δεν επισημαίνεται από την πολιτεία, αλλά από τα ίδια τα …θύματα των τροχαίων! Μιλάμε για τα εικονοστάσια στην άκρη των δρόμων, προσκυνητάρια, που έχει κατασκευάσει και τοποθετήσει όποιος συγγενής θανόντος σκέφτηκε πως με τον τρόπο αυτόν τιμά τη μνήμη του ή όποιος επιζήσας θεώρησε πως έτσι ευχαριστεί τον Θεό, που αυτόν τον διέσωσε ενώ άλλα θύματα τροχαίων τα πήρε κοντά του. 

Όμως έτσι οι οδηγοί ξέρουν πως, όσο περισσότερα καντηλάκια συναντούν κατά μήκος της οδού, τόσο περισσότερο θα πρέπει να  προσέχουν  καθώς εκεί οι «παγίδες» στη διαδρομή τους είναι πολλές και απαιτούν την ανάλογη οδική συμπεριφορά, αν δεν θέλουν η οδός αυτή να αποβεί για αυτούς μακαρία! 

Και σε άλλες χώρες στα σημεία των τροχαίων, στην άκρη του δρόμου, οι δικοί πάνε κι αφήνουν ανθοδέσμες. Όμως τα εικονοστάσια του είδους αποτελούν ένα πολύ γνώριμο στοιχείο της Ελληνικής επαρχιακής οδοποιίας, που πολλοί μάλιστα -όπως πχ. πρόσφατα μια πολύ trendy αθηναϊκή free press εφημερίδα -τα θεωρούν cult και σημαντικό στοιχείο ελληνικότητας. Τους συγκινεί, προφανώς, το γεγονός ότι έτσι «φωτεινοί» μάρτυρες σοβαρών τροχαίων που είναι, με τα καντηλάκια τους να κάνουν αισθητή την ύπαρξή τους και το βράδυ και να μας συνοδεύουν στις διαδρομές μας, το καθένα με τη δική του  τραγική ιστορία, μας θυμίζουν την ανάλογα τραγική ιστορία αυτής της χώρας. Ιδίως τώρα που, ως Οικονομία/θύμα των τιμονιέρηδών της, έχουμε εναποθέσει όλες τις ελπίδες μας στο μεγάλο Θεό της Ελλάδας, που πάντα την ύστατη στιγμή κάνει το θαύμα του. 

Προφανώς εκεί που εμφανίζουν μεγάλη συγκέντρωση τα εικονοστάσια υπάρχουν και περιθώρια βελτίωσης της οδού. Τα οποία όμως περιθώρια σπάνια εξαντλούνται, αφού, συμβαίνει να είναι θέμα άλλης δημόσιας υπηρεσίας, διαφορετικής από εκείνη που μετρά τα θύματα, οπότε απαιτείται χρονοβόρα διαδικασία εσωτερικής αλληλογραφίας, σχετική πίστωση, προκήρυξη με τις ενστάσεις της, να μην αλλάξουν προορισμό τα λεφτά την τελευταία στιγμή, κλπ. 

Και κανείς δεν φαίνεται να έχει σκεφτεί, ότι εκτός από το αντιαισθητικό ότι μετατρέπουν του ελληνικούς δρόμους σε ένα απέραντο νεκροταφείο, τα ακαλαίσθητα τις πιο πολλές φορές κτιστά, γύψινα, ξύλινα ή σιδερένια κενοτάφια, των οποίων η παρουσία κάνει τους ξένους να απορούν,  ενδέχεται να γίνουν τα ίδια αιτία για νέα δυστυχήματα. 

Τοποθετούνται όπου ο καθένας θέλει, πολλές φορές πάνω στο οδόστρωμα, έτοιμα να αποτελέσουν σημείο πρόσκρουσης όποιου οδηγού αυτοκίνητου ή μηχανής τύχει και ξεφύγει από την πορεία του. Αποσπούν την προσοχή των οδηγών, όχι μόνο με τα φανταχτερά στολίδια τους, αλλά και με το φόβο που προκαλούν. Κι έτσι ανάμεσα σε σκουπίδια, βλάστηση και ξερά χορτάρια που τις περισσότερες φορές είναι τοποθετημένα τα καντηλάκια τους είναι εύκολο να πυροδοτήσουν πυρκαγιά, ιδίως σε περιόδους καύσωνα. 

‘Όσο κι αν αποτελούν αποδείξεις χρέους και αγάπης δεν παύει η τόσο εκτεταμένη και άναρχη παρουσία τους να αποτελεί και κίνδυνο για τον ίδιο λόγο που αποτελούν οι διαφημιστικές επιγραφές που αυτόν τον καιρό με νόμο αποσύρονται από τους δρόμους. 


.—Ο κ. Διονύσης Βίτσος είναι εκδότης
Πηγή.
 

loading...