Η καταγωγή του είναι από την Έδεσσα. Αποφοίτησε από το Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης στη Φλώρινα και από το 2009 διδάσκει ως αναπληρωτής σε διάφορα σχολεία της Ελλάδας όπως της Κομοτηνής, της Καλύμνου, της Φλώρινας και της Δυτικής Αττικής.
Σήμερα ο Τάσος Ζιάσκας ζει στους Αρκιούς. Το μόνο που γνώριζε για το νησί ήταν πως επρόκειτο για έναν μικρό και απομονωμένο τόπο κοντά στην Πάτμο. Είχε πληροφορηθεί κάποια πράγματα για τους Αρκιούς, όταν μια συμφοιτήτριά του διορίστηκε εκεί.
«Μου είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για το νησί και μάλιστα δήλωσε και δεύτερη χρονιά να δουλέψει στο σχολείο. Μετά την εγκατάστασή μου, μπορώ να πω ότι έχω αγαπήσει το νησί και έχω δεθεί με τα παιδιά και τους κατοίκους. Οι Αρκιοί είναι ένα πανέμορφο νησί και κάθε μέρα που περνάει ανακαλύπτω τη γραφική φυσική ομορφιά αυτού του τόπου.»
Στο Δημοτικό σχολείο των Αρκιών διδάσκει τους τελευταίους πέντε μήνες.
Πώς περνάει τη μέρα του ένας δάσκαλος δυο μαθητών;
\
Πώς περνάει τη μέρα του ένας δάσκαλος δυο μαθητών;
\
«Η μέρα στο σχολείο θα έλεγα πως κυλάει ευχάριστα και δημιουργικά. Το πρωί τα παιδιά έρχονται στο σχολείο, κάνουμε την πρωινή προσευχή μας και ξεκινάμε τα μαθήματά μας. Κάποια μαθήματα γίνονται χωριστά και άλλα με συνδιδασκαλία π.χ όταν κάνω Μαθηματικά με τον μαθητή της πρώτης τάξης, ο μαθητής της έκτης εκτελεί σιωπηρές εργασίες και αντίστοιχα.
Στα διαλείμματα είμαι συνεχώς έξω με τα παιδιά, παίζω μαζί τους διάφορα παιχνίδια, συζητάμε και μου εμπιστεύονται διάφορες σκέψεις και τα όνειρά τους. Ο ρόλος μου είναι διττός δηλ. και δάσκαλος και φίλος. Τα απογεύματα προετοιμάζω τα μαθήματα της επόμενης ημέρας, ασχολούμαι με τα διοικητικά του σχολείου, πηγαίνω για περπάτημα και για ψάρεμα, διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία και πολλές φορές συγκεντρωνόμαστε σε κάποιο σπίτι για να φάμε όλοι μαζί παρέα. Η σχέση μου με τους κατοίκους είναι πολύ καλή και με θεωρούν μέρος της οικογένειάς τους. Εκτός από την έλλειψη συγκοινωνίας, μια δυσκολία που αντιμετωπίζω στο νησί είναι η έλλειψη καθημερινής επαφής με άτομα της ηλικίας μου. Κάποιες φορές θα έλεγα ότι είναι μοναχικά. Οι περισσότεροι νέοι έχουν εγκαταλείψει το νησί και το επισκέπτονται τους καλοκαιρινούς μήνες.»
Ο δάσκαλος διδάσκει. Οι μαθητές «διδάσκουν» με έναν άλλο τρόπο;
«Κάθε δάσκαλος μεταδίδει γνώσεις, συναισθήματα και εμπειρίες στους μαθητές του που έχει αποκομίσει από το σχολείο και τη ζωή. Από την άλλη, οι μαθητές μου μού έδειξαν έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, ο οποίος διαφέρει από άλλα μέρη της χώρας, ακόμη και από άλλα νησιά. Πολλά πράγματα που τα θεωρούσα δεδομένα, πριν έρθω στους Αρκιούς, άρχισα να τα εκτιμώ περισσότερο. Μου έμαθαν ότι μπορείς να ζήσεις απλά με αυτά που σου προσφέρει η θάλασσα και η φύση. Συνειδητοποίησα ότι η ευτυχία δεν εξαρτάται από την κατανάλωση αγαθών, αλλά από μικρά πράγματα που ούτε μπορούσα να τα φανταστώ. Μου έδειξαν ότι, αν έχεις την υγεία σου, το φαγητό σου και αληθινή και ουσιαστική επικοινωνία με τους γύρω σου τότε μπορεί να είσαι ευτυχισμένος.»
Η ζωή των κατοίκων του ακριτικού νησιού έχει επηρεαστεί από τη δυσχερή κατάσταση της χώρας. Όμως, έχουν το «καταφύγιό» τους...
«Όπως σε όλη την Ελλάδα έτσι και στους Αρκιούς, η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει τη ζωή των κατοίκων . Η καθημερινότητά τους έχει δυσκολέψει αρκετά και αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα και να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Οι περισσότεροι κάτοικοι ασχολούνται με την αλιεία και την κτηνοτροφία, ενώ λίγοι είναι αυτοί που ασχολούνται με τον τουρισμό, ο οποίος κρατάει δύο μήνες.
Πριν έρθει ακόμα η κρίση στην Ελλάδα, οι κάτοικοι του νησιού είχαν μάθει να ζουν απλοϊκά και δεν είχαν ανάγκη από πληθώρα αγαθών ή πολυτέλειες. Ζούσαν με αυτά που δίνει απλόχερα η φύση, ο ήλιος και η θάλασσα. Αυτός ο συγκεκριμένος τρόπος ζωής τους τούς έχει βοηθήσει να ξεπεράσουν σε ένα βαθμό τις δυσκολίες της κρίσης. Είναι ολιγαρκείς και απολαμβάνουν τη ζωή.»
Είναι «βαρετά» για έναν νέο να ζει στην ησυχία των Αρκιών;
«Όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και του αφοσιώνεσαι, τότε ξεπερνάς όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια που θα συναντήσεις. Κάθε δάσκαλος αγαπά τους μαθητές του σαν δικά του παιδιά και ποτέ δεν πρόκειται να νιώσει τελείως μόνος. Ήταν η επιλογή μου να έρθω και να διδάξω στους Αρκιούς, παρόλο που ήξερα ότι το χειμώνα το νησί έχει υπερβολική ησυχία. Είναι δύσκολο για ένα νέο να ζήσει στη "μοναξιά" των Αρκιών.»
Η πρόκληση του να βρίσκεσαι στους Αρκιούς και να διδάσκεις;
«Κάθε χρόνο προσπαθώ να βελτιώνομαι και να δίνω το 100% των δυνατοτήτων μου στην τάξη. Η φετινή σχολική χρονιά θεωρώ πως είναι πρόκληση. Συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνος, χωρίς υποστήριξη, βοήθεια και τα κατάλληλα μέσα. Αυτό μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ψυχολογία σου και στο εκπαιδευτικό σου έργο. Εκεί, πρέπει να βρεις το κίνητρο, την ώθηση και να πεις στον εαυτό σου ότι θα δεν θα σε επηρεάσουν οι δυσκολίες και θα βοηθήσεις όσο περισσότερο μπορείς, τα δύο αυτά παιδιά που το χρειάζονται.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη να βλέπουν τον δάσκαλό τους να είναι χαρούμενος και να είναι δίπλα τους. Το ίδιο ισχύει και για έναν εκπαιδευτικό. Η καλύτερη ανταμοιβή για έναν δάσκαλο είναι το χαμόγελο και το γέλιο των μαθητών του.»
Τα παιδιά έχουν ανάγκη να βλέπουν τον δάσκαλό τους να είναι χαρούμενος και να είναι δίπλα τους. Το ίδιο ισχύει και για έναν εκπαιδευτικό. Η καλύτερη ανταμοιβή για έναν δάσκαλο είναι το χαμόγελο και το γέλιο των μαθητών του.»
Μια εικόνα από τους Αρκιούς αποτυπωμένη στη μνήμη του...
«Η μέρα που αποχαιρέτησα τους μαθητές μου για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Τα περισσότερα παιδιά χαίρονται που κλείνουν τα σχολεία για λίγες ημέρες και που δεν θα έχουν μαθήματα. Στους μαθητές μου παρατήρησα ότι τα πρόσωπα τους ήταν στεναχωρημένα. Κακά τα ψέματα, για τα παιδιά αυτά το σχολείο είναι μια διέξοδος. Τα συναισθήματα που ένιωσα εκείνη τη στιγμή ήταν ανάμεικτα. Από την μια ανυπομονούσα να πάω στην Έδεσσα να δω τους γονείς και τους φίλους μου και από την άλλη στεναχωριόμουν που θα αφήσω πίσω τους μαθητές μου.»
Ο δάσκαλος μιλά για τους μαθητές του....
«Ο μικρός που πάει πρώτη θέλει να γίνει δάσκαλος και ποδοσφαιριστής. Ο μεγάλος θέλει να γίνει μπασκετμπολίστας, ψαράς και κτηνοτρόφος.
Αυτό που τους αρέσει περισσότερο είναι η ηρεμία και η υπέροχη θέα του νησιού. Θα ήθελαν να υπήρχαν και άλλα παιδιά στο νησί και να μην είναι τα μοναδικά.»
Και οι τρεις τους τούτη τη θέα κοιτούν από το παράθυρο του σχολείου...
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου