Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Γιατί οι Ελληνες αγαπάμε τόσο τη σημαία και τον εθνικό ύμνο; Γιατί συγκινούμαστε κατά την έπαρσή της και την ανάκρουσή του; Δεν μου πήρε πολύ χρόνο για να σκεφτώ την απάντηση. Αστραπή πέρασαν από τη μνήμη μου στιγμές ευχάριστες και δυσάρεστες, δόξας και παρακμής, υπερηφάνειας και ταπείνωσης για να το συνειδητοποιήσω.
Η σημαία μας και ο ύμνος σηματοδοτούν το εύρος του Ελληνισμού. Το ένιωσα πρόσφατα όταν στον αγώνα των Εθνικών ομάδων Ελλάδος – Κύπρου παρακολούθησα τους ποδοσφαιριστές και των δύο εθνικών αντιπροσωπιών να ψάλλουν μαζί τον (κοινό) εθνικό ύμνο. Δύσκολο να συγκρατήσεις ένα τουλάχιστον δάκρυ σου όταν ζεις τέτοια σκηνή. Το κατάλαβα βλέποντας τη Στεφανίδου και τον Πετρούνια τυλιγμένους με τη σημαία μετά τις πρόσφατες διακρίσεις τους. Το εμπέδωσα όταν είδα την ελληνική σημαία να υψώνεται στην πρεσβεία της Αιγύπτου στο Κατάρ: Σε εμάς τους χριστιανούς εμπιστεύτηκαν οι μουσουλμάνοι Αιγύπτιοι την εκπροσώπησή τους σε αυτήν την αραβική χώρα μετά τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων. Το διαισθάνθηκα μετά τον καβγά που ξέσπασε για το Διάταγμα Γαβρόγλου.
Ενας καβγάς που δεν είχε μόνο ως αντικείμενο την αριστεία, αλλά πόσοι μαθητές και μαθήτριες θα έχουν την ευκαιρία για μία φορά έστω στη ζωή τους να παρελάσουν κρατώντας το εθνικό σύμβολό μας.
Δεν είναι αστεία, λοιπόν, η συζήτηση για τη σημαία μας. Ούτε «εθνικιστική». Συνδέεται με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του τόπου. Με το ποιοι είμαστε. Παρατηρώντας τα χρώματά της και τις γραμμές της, έχεις απόλυτη επίγνωση πού ανήκεις.
Δεν είναι αστεία, λοιπόν, η συζήτηση για τη σημαία μας. Ούτε «εθνικιστική». Συνδέεται με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του τόπου. Με το ποιοι είμαστε. Παρατηρώντας τα χρώματά της και τις γραμμές της, έχεις απόλυτη επίγνωση πού ανήκεις.
Τι είναι για σένα αυτό το «πανί», τι για τους άλλους, τι για τους έξω. Για σένα, για μένα, για όλους μας η σημαία σηματοδοτεί πώς πολλά μικρά όνειρα γίνεται να χωρέσουν σε ένα μεγάλο. Για σένα, για μένα, για όλους, η σημαία σηματοδοτεί εύκολες και δύσκολες στιγμές της Ιστορίας μας:
Την επιστροφή της στον ιστό του κονταριού στην Ακρόπολη την ημέρα της απελευθέρωσης το 1944. Την υποστολή της στα Ιμια τον Ιανουάριο του 1996 με την παγκάλειο δικαιολογία «την πήρε ο αέρας». Τη γενναία μάχη που έδωσε για την προστασία της έναντι της τουρκικής στο Στρόβολο το 1996 πάνω στον ιστό ο αδικοχαμένος Σολωμού. Την έπαρσή της σε όλα τα στάδια του κόσμου όταν το 1997 κερδίσαμε την Ολυμπιάδα. Το ρίξιμό της στην πυρά σε συγκεντρώσεις αναρχικών το 2008.
Για να είμαι ειλικρινής, μέσα μου μπορεί και να συγχωρώ αυτούς που σε κάποιες φορτισμένες στιγμές είδαν στη σημαία ένα πεδίο ιδανικό να εκτονώσουν την οργή τους. Αυτούς που έχουν συναισθήματα για τη σημαία μπορώ να τους κατανοήσω. Δεν καταλαβαίνω αυτούς που δεν έχουν αισθήματα· πρωταθλητές μας που δεν έχουν ούτε μία φωτογραφία μαζί της.
Αυτό με ξεπερνά. Παρατηρήστε, πάντως, προσεκτικά τη σημαία αυτές τις ημέρες. Θα ανακαλύψετε σε αυτήν το φιλμ του Ελληνισμού στους αιώνες. Θα την καμαρώσετε να κυματίζει όρθια, αγέρωχη, ανίκητη έπειτα από επτά χρόνια οικονομικής κρίσης. Και με λίγη τύχη ίσως διακρίνετε και μερικά από τα «προσεχώς».
loading...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου